இத்தாலியில் ஓர் இரவு

( போல் லூய் குரியே என்ற பிரஞ்சுக்காரர் - 18 ஆம் நூற்றாண்டு - எழுதிய சிறு கதை ; நான் மொழிபெயர்த்து ஏப்ரல் 94 மஞ்சரி இதழில் வெளிவந்தது )

ஒரு தடவை நான் இத்தாலியின் மலைப் பகுதியில் பயணித்துக்கொண்டிருந்தேன் . அது கொடியவர் வாழும் இடம் என்பதும் அவர்கள் யாரையும் நேசிப்பதில்லை என்பதும் என் நம்பிக்கை . சிறப்பாகப் பிரஞ்சுக்காரர்களை அவர்களுக்குத் துளியும் பிடிக்காது. இதற்கான காரணத்தைச் சொல்வதென்றால் மிக விரியும் . எங்களைப் பிறவிப் பகைவர்களாக அவர்கள் கருதுகிறார்கள் , அவர்களிடம் மாட்டிக்கொண்டால் எங்களுக்குப் பெருந்துன்பம் ஏற்படும் என்று சொல்வது போதும் .  

எனக்குத் துணை ஓர் இளைஞன் . ஆபத்து மிக்க மலைப் பதையில் எங்கள் குதிரைகள் நடக்கப் பெரிதும் இடர்ப்பட்டன . முன்னால் போய்க்கொண்டிருந்த என் கூட்டாளிக்கு வசதியாயும் குறுக்கு வழியாயும் தோன்றிய ஓர் ஒற்றையடிப் பாதை எங்களை எங்கோ இட்டுச் சென்றுவிட்டது. 

தவறு என்னுடையது தான் ; இருபது வயதுப் பையனை நான் நம்பினேனே ! காடுகளுக்கு இடையில் பகல் முழுதும் வழியைத் தேடினோம் ; தேடித் தேடியே மேன்மேலும் வழி தவறிப் போனோம் . இரவும் வந்துவிட்டது , நாங்கள் ஓர் இருண்ட வீட்டை அணுகியபோது . 

எங்களுக்குச் சந்தேகந்தான் ; வேறு வழி ? நுழைந்தோம் .  

அங்கே கரி தயாரிப்பவர்களின் குடும்பத்தினர் உண்டுகொண்டிருந்தனர் ; எங்களைக் கண்ட உடனே உண்ண அழைத்தனர் . 

என் இளம் கூட்டாளி உடனே ஒப்புக்கொண்டுவிட்டான் . நாங்கள் சாப்பிட்டோம் , குடித்தோம் . இல்லை , அவன் உண்டான் , குடித்தான் .  

நானோ அந்த இடத்தையும் வீட்டாரின் தோற்றத்தையும் ஆராய்ந்துகொண்டிருந்தேன் .  

அவர்கள் கரி தயாரிப்பவர்கள் போலத்தான் இருந்தார்கள் ; ஐயம் இல்லை ; ஆனால் அந்த வீடு ! அதை ஆயுதத் தொழிற்சாலை என்றே கூறலாம் ; எங்கே பார்த்தாலும் துப்பாக்கி , ரிவாலவர் வாள் , கத்தி , பிச்சுவா , இவை எல்லாம் எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. என்னையும் அவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்பதை உணர்ந்தேன் . 

என் தோழனோ நேர் மாற்றம் : பேச்சும் சிரிப்பும் , அட்டகாசம் ! அந்தக் குடும்பத்தில் ஒட்டிக்கொண்டான் . அவன் மடத்தனமாய் ( இதை நான் எதிர்பார்த்திருக்க வேண்டும் ) நாங்கள் எங்கிருந்து வருகிறோம் என்பதைச் சொன்னதோடு எங்கே போகிறோம் , நாங்கள் யார் என்பதையுங்கூட உளறிவிட்டான் . 

கொஞ்சம் கற்பனை செய்து பாருங்கள் : எங்களுடைய பிறவிப் பகைவரின் நடுவில் , தனியாய் , திக்குத் தெரியாத நிலையில் , மனித உதவி எதுவுங்கிட்ட இயலாத் தொலைவிலே ! 

போதாக் குறைக்கு அவன் தன்னைப் பணக்காரன் போலக் காட்டிக்கொண்டு , உணவுக்கான தொகையைத் தருவதுடன் மறு நாள் வழிகாட்டியாய் வருவோர்க்கு விருப்பமான எதையும் கொடுப்பதாகவும் வாக்களித்தான் . 

இறுதியில் தன் கைப்பை பற்றிப் பேசத் தொடங்கி அதன்மீது மிக்க கவனம் செலுத்தும்படியும் தன் தலை மாட்டில் அதை வைக்குமாறும் கேட்டுக்கொண்டான் ! அதையே தலையணையாக வைத்துக்கொள்வானாம் ! 

ஆ ! இளைஞர்களே ! இளைஞர்களே ! உங்கள் இளமை எவ்வளவு பரிதாபத்துக்கு உரியது ! அவன் சொன்னதைக் கேட்டவர்கள் அந்தப் பையில் அரச முடியின் வைரங்களை நாங்கள் எடுத்து வந்திருக்கிறோம் என்றே நம்பியிருப்பார்கள் ! 

ஆனால் அந்தப் பையின்மீது அவன் அவ்வளவு அக்கறை செலுத்தியதற்கான காரணம் அதில் அவனுடைய காதலியின் கடிதங்கள் இருந்தமையே . 

உண்ட பின்பு வீட்டுக்காரர்கள் கீழறையில் படுத்தார்கள் ; நாங்கள் சாப்பிட்ட மாடி அறையில் ஒரு பரண் இருந்தது ; 7 அல்லது 8 அடி உயரத்தில் இடம் பெற்றிருந்த அதில் ஏணி மூலம் ஏற வேண்டும் . அது ஒரு வகைக் கூடு என்றே சொல்ல வேண்டும் ; கூரையைத் தாங்கும் சாத்துகளுக்கு அடியில் மண்டி போட்டு அதில் நுழைய வேண்டும் .. உணவுப் பொருள்கள் சேமித்து வைக்கப் பட்டிருந்த அந்த இடத்தில்தான் எங்கள் படுக்கை . 

என் தோழன் விலை மதிப்பற்ற தன் பையைத் தலைக்கு வைத்துக்கொண்டு தூங்கினான் . நானோ ? விழித்திருக்க முடிவு செய்து கொண்டு அவன் அருகில் அமர்ந்தேன் . 

இரவு அமைதியாய்க் கழிந்தது . என்னைப் பீடித்திருந்த அச்சம் நீங்கத் தொடங்கியது .  

பொழுது விடியப் போகிறது என்று எனக்குத் தோன்றிய நேரத்தில் வீட்டுக்காரரும் அவரது மனைவியும் தர்க்கம் செய்வதை உணர்ந்தேன் ; காதுகளைக் கூர்மையாக்கிக்கொண்டு கவனித்தேன். 

கணவர் வினவியது தெளிவாய்க் காதில் விழுந்தது : " சரி , முடிவாய் என்னதான் சொல்கிறாய் ? இரண்டு உயிரையும் போக்கிட வேண்டுமா ? " 

"ஆமாம் " என்றார் மனைவி . 

பின்பு ஒன்றுமே கேட்கவில்லை . 

எனக்கு மூச்சு திணறியது ; உடல் முழுதும் சலவைக் கல் போல் குளிர்ந்தது ; நான் உயிரோடு இருந்தேனா , செத்துவிட்டேனா என்பது பார்த்தவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்காது . 

நிராயுத பாணியான நாங்கள் இருவர் ஏராள ஆயுதங்களைக் கொண்ட பத்துப் பதினைந்து பேரை எதிர்ப்பதா ? என் தோழனோ களைத்துப் போய்த் தூங்கிக்கொண்டிருந்தான் , பிணம் போல ! அவனைக் கூப்பிடுவதா , கூச்சலிடுவதா ? துணிச்சல் இல்லை . தனியாய்த் தப்பிப்பதா ? இயலாது : சன்னல் சிறியது ; கீழே இரண்டு நாய்கள் ஓநாய் மாதிரி ஊளையிட்டுக் கொண்டிருந்தன . 

கால் மணி நேரம் கால் யுகமாய்க் கழிந்த பின்பு , மாடிப் படியில் காலடியோசை கேட்டது ; அறைக் கதவின் விரிசல் வழியாய்ப் பார்த்தபோது வீட்டுக்காரர் தெரிந்தார் . ஒரு கையில் விளக்கு மறு கையில் பெரிய கத்தி .முன்னால் கணவரும் பின்னால் மனைவியுமாய் ஏறி வந்தனர் . 

அவர் கதவைத் திறந்தார் ; அறைக்குள் நுழைவதற்கு முனபு அவர் கீழே வைத்த விளக்கை மனைவி எடுத்துக்கொண்டார் . காலணிகளைக் கழற்றிவிட்டு அவர் நுழைந்தபோது வெளியே நின்ற மனைவி , கையால் விளக்கு வெளிச்சத்தை மறைத்துக்கொண்டு , மெல்லிய குரலில் , " மெதுவாய் , மெதுவாய்ப் போ " என்றார். 

ஏணியை நெருங்கிய அவர் கத்தியை வாயில் கௌவியபடி ஏறி வந்தார்; கழுத்துப் பகுதியை நீட்டிக்கொண்டு படுத்திருந்த இளைஞனின் அருகில் வந்து , ஒரு கையால் கத்தியை எடுத்து , மறு கையால் , ... ஐயோ ! 

சாத்தில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த பன்றி இறைச்சியைப் பிடித்து ஒரு துண்டை அறுத்துக்கொண்டு இறங்கிப் போய்விட்டார் . கதவு மூடியது ; விளக்கும் போய்விட்டது .  

தனியாய் நான் சிந்தனையில் ஆழ்ந்தேன் . 

பொழுது புலர்ந்ததும் குடும்பத்தார் யாவரும் வந்து எங்களை அழைத்தனர் . 

காலை உணவு மிகத் தூய்மையாய் , மிகச் சுவையாய் வழங்கப்பட்டது ; இரண்டு முழுச் சேவலையுங் கூடச் சமைத்து வைத்திருந்தனர் : ஒன்று உண்ணவாம் , மற்றது எடுத்துப் போகவாம் . அவற்றைப் பார்த்தபோது தான், " இரண்டு உயிரையும் போக்கிட வேண்டுமா ? " என்ற பயங்கரச் சொற்களின் பொருள் எனக்குப் புரிந்தது .